Barnspeet the Sequel: naar Den Haag

Halverwege, in Oudewater, mochten we uitstappen bij de laatste varkensboer van Nederland. We hadden de scenic route genomen met behulp van GoogleScenic; bovendien had de buschauffeur door enorme achterstanden bij het CBS geen rijvaardigheidskeuring ondergaan…

Er waren al lang geen geschikte opvolgers meer voor boeren. De stikstofeisen lagen zo hoog (of liever: laag!) dat elke dierlijke scheet er een teveel was en bovendien waren alle stallen verbouwd tot verblijven voor Oeigoeren. Die overigens verplicht waren ingeënt, zij wel.

Het bezoek aan deze laatste boer – ene Van Vliet – een beetje een laconieke man met erg grote handen, was vrij interessant, maar de Oeigoeren waren net die dag in retraite om de vereiste kennis voor inburgering tot zich te nemen.

Het bezoek haalde het niet bij ons uitje laatst naar de overblijfselen van een huisartsenpost. Zij waren een aantal maanden daarvoor bestormd door, zoals de pers schreef ‘ultrarechtse patiëntengroeperingen’, geleid door de befaamde Thierry Toilet, ooit loodgieter, later fixer van ja van wat eigenlijk niet? In ieder geval erkend darmlijder eh leider, patiënten dus die hun recht op zorg kwamen opeisen.

Uitermate boeiend, en ons clubje – waarin by the way verrassend veel artsen zaten – praatte toen nog lang na. De Laatste Boer, wat amechtig na zijn laatste Q-koorts aanval, viel ons eerlijk gezegd tegen.

Onderweg zagen we lange rijen staan buiten de zo bekende doosvormige distributiecentra. Deze waren omgebouwd tot vaccinatiepunten. Veelal oudere mensen, wachtend op hun kwartaalvaccin. Het zag er allemaal goed geordend uit.

Op naar de Tweede Kamer dus, waar ondertussen Rutte 16 regeert

Op naar de Tweede Kamer dus, ja naar Den Haag, daar waar het gebeurt. Waar ondertussen Rutte 16 regeert. Waar Wilders, al dertig jaar kamerlid en nog steeds enig lid van zichzelf, allang niet meer door de nieuwe coulissen schuifelt.

Vandaag stond de gezondheidszorg op de agenda. Dat stond ze al dertien jaar, maar ze kwamen er niet uit. Niet dat er nog gezondheidszorg was. Maar het moest weer opgebouwd worden, vonden sommigen.

Voorzichtig, toch met een soort ouderwetse eerbied, schoven we aan op de publiekstribune. 80 procent van de Kamerleden was tegenwoordig wat je zou moeten noemen ‘populist’. Na Trump, na 1/6 in 2021, zoals de Amerikanen dat zo mooi kunnen aanduiden, was het hard gegaan.

Men rook zijn kans. Te midden van de alles platleggende doordenderende Covid-golf met varianten uit Mumbai, IJsland en Tokyo, ontstond een populistische politieke golf die alle bekende partijen wegvaagde.

Je kunt zeggen dat populisme van het volk is en democratie ook, maar kenmerkend was wel dat – nu iedereen aan de macht was – er feitelijk een machtsvacuüm was ontstaan dat alleen maar door een dictator kon worden opgelost.

Dankzij Teflon Rutte gebeurde dat niet, maar de prijs was hoog: hij moest alsmaar door blijven gaan en… er werden geen besluiten meer genomen. Hij regeerde niet, hij re-ageerde.

Alles verdween in een brij van cijfers. De menselijke maat was allang verdwenen

Waar ooit Nancy Pelosi de oudste politica zal zijn (men denkt dat zij op haar 112e zal stoppen) was Rutten by far de langst zittende premier. Nadeel was dus wel dat, omdat alles van hem af moest glijden, er geen oplossingen meer werden bedacht. Alles verdween in een brij van cijfers. De menselijke maat was al lang verdwenen.

Maar, werden vroeger bijvoorbeeld doden verstopt onder getallen als “aantal infecties per 100.000” of “krapte in IC-bedden capaciteit” of met “we kunnen nu niets doen want het is al te laat”, werd nu alles uitgedrukt in aantallen dozen.

Elke niet behandelde zieke werd vertaald als een doos die niet op zijn plek kwam. “Vandaag zijn er honderd dozen niet tijdig gearriveerd ten gevolge van logistieke problemen in de terminus.” Dan wist iedereen genoeg. Het was erg efficiënt taalgebruik en je werd er niet somber van; je zou het ‘new speak’ kunnen noemen, maar ach, die term was al zoveel dozen geleden…

Het debat in de Tweede Kamer was niet erg verheffend. Dat hadden we ook niet verwacht. Via projecties onderweg op onze VR-brillen hadden we allang gezien wie in de politiek aan het roer zat.

Rutte dus en jawel, Asscher, ja, Maarten Asscher, toch weer hij… Vrijwel gefossiliseerd, maar al lang weer terug en geklonken aan zijn PVDA-roer. Na de 21ste toeslagaffaire, na het falen van de jeugdzorg en de GGZ, na de sterfte in de verpleeghuizen, keek niemand hier van op.

We hadden echt plezier, tot de avondklok ons overviel

U begrijpt dat al snel de stemming richting alcohol ging, ook al zo een beruchte dozenverplaatser. Maar goed, niet getreurd, we hadden echt plezier, tot de avondklok ons overviel… En toen moesten we naar huis!

Maar midden in de vroegere Schilderswijk – tegenwoordig QAnonia – werden we tegengehouden door een stapel brandende autobanden omringd door mensen met kettingzagen op batterijen (de stroom lag eraf, een innovatieve manier om mobiliteit en tegelijk CO2-uitstoot te verminderen). Wat nu?

Volgende keer meer…

Geschreven door Pieter de Jongh